Blog – James Herriot & Boer zoekt vrouw

Je moet er wat voor over hebben om je droom waar te maken. Een vriendin zei ooit, nadat ik mijn trimsalon uit de grond had gestampt: “Het is toch een droom die uit komt”. En dat is het zeker. Maar het is niet zo dat je op een ochtend wakker wordt en ziet: “Huh? Hé, ik heb een goed lopende trimsalon. Dat is leuk”.  Zo’n droom waar maken is keihard werken. En soms een kwestie van veel geduld en eindeloze volharding.

Iedereen heeft zo zijn eigen verhaal. Hierbij het mijne om te laten zien dat het nooit te laat is om de moed op te geven en dat je vooral (vooral, vooral, vooral) altijd je eigen gevoel moet blijven volgen. Tegeltjeswijsheid, maar wel waar.

Dol op dieren. Daar begon het mee. Zoals bij de meeste mensen die met dieren werken.

Want wie met dieren wil werken moet allereerst natuurlijk een passie voor dieren hebben. Met dieren werken, fulltime of parttime, betaald of onbetaald, wordt namelijk al snel meer dan ‘gewoon werk’. Het is een manier van leven. Soms met de nodige ongemakken, want dieren hebben nu eenmaal hun eigen wensen en behoeftes en houden niet altijd (lees: nooit) rekening met wat er in jouw agenda staat. Maar ach, een beetje dierenliefhebber kan daarmee leven. En de meeste dierenliefhebbers zijn al dierenliefhebber van jongs af aan.

Bij mij was dat niet anders. Als baby al had ik gezelschap van poes Ophelia, die er al was voor ik geboren werd. En aangezien ik het eerste kind van mijn ouders was, was Ophelia ook mijn eerste speelkameraadje. Na haar volgden er, naast een mensen-broertje, tijdens mijn jeugd een konijn (Stampertje), wat hamsters (Hans en Knaagje, en hun nageslacht..), nog meer katten (Patatje en Saar), vissen (naamloos) en later ook honden (Mees I, Mees II en Mees III). Zo zaten wij vroeger met het hele gezin op de bank tv te kijken. Met de kat op schoot en de hond … ook op de bank. Eén van mijn favoriete programma’s was James Herriot. De serie over een jonge dierenarts op het Engelse platteland. Dat leek me wel wat, zo’n leven vol met dieren en vrolijk rond toeren door het mooie landschap. Dus later als ik groot was dan zou ik ook dierenarts worden. Of paardenverzorger. Maar ja … jaren later op het VWO bleek ik in plaats van een wiskundeknobbel vooral een talenknobbel te hebben en hoewel ik ooit voor een Biologie-proefwerk een 10+ kreeg moest ik de exacte vakken later toch laten vallen vanwege mijn zeer belabberde aanleg voor wiskunde. En een dochter die tot haar enkels in de paardenmest stond zagen mijn ouders waarschijnlijk niet zitten en zelf wist ik niet of ik om zou kunnen gaan met de regelmatig toch wel harde beslissingen in de paardenwereld. Tja, en vervolgens ben ik tijdens de crisis van de jaren ’80 met een Atheneum A-diploma in de hand de administratie ingerold. Vanwege de werkloosheid was er weinig keus qua werk en er moest toch brood op de plank. Dus administratief aan de bak voor de centen en niet voor de lol. Natuurlijk bleef mijn privéleven wel goed gevuld met dieren. Katten, honden, paarden. Ik volgde in mijn vrije tijd verschillende diergerichte opleidingen en deed vrijwilligerswerk bij “de Polderweg”, het Amsterdamse dierenasiel dat toen nog daar, aan de Polderweg, zat.

Intussen bleek ik best wel aanleg te hebben voor het dienstbare secretaresse-vak. Niet zo gek. Ik ben met katten opgegroeid; u vraagt wij draaien… Maar onderhuids bleef het knagen. Want ik deed niet wat ik echt wilde. Intussen de 40 gepasseerd en voldoende inkomen opgebouwd om tijd en geld te kunnen investeren in een opleiding die precies aansloot op wat ik zocht. Alleen die vond ik niet. En ik wist ook niet precies wat ik zocht. Niet zo gek, want wat ik zocht bestond toen ook nog niet in Nederland. Dus, toen mijn toenmalig leidinggevende tijdens een zoveelste jaargesprek voor de zoveelste keer vroeg “En, waar zie jij jezelf over vijf jaar?” … Zei ik, om van het gezeur af te zijn en omdat ik het een stomme vraag vind want niemand kan ook maar één dag in de toekomst kijken, laat staan 5 jaar: “Zal ik eens een afspraak maken bij het loopbaanadviesbureau?”. Ik wist natuurlijk allang wat ik wilde, maar misschien hadden ze daar een briljant idee. Goed plan! Vond mijn leidinggevende.

Dus daar zat ik dan, tegenover een snelle blonde carrière-miep met puntlaarsjes en een kek jasje. Ik mocht een soort memory-kaartjes op stapeltjes leggen. Welk plaatje mij aan sprak en welke niet. En welke een beetje. Ja, toen had ik al zoiets van “Okee…. Waar is de camera?” Maar goed, niet flauw doen, het wordt straks vast beter. Vooraf had het kekke jasje mijn CV al gelezen, met daarin mijn opleidingen, werkverleden en vrijwilligerswerk. “Tja”, zei het kekke jasje aan het eind van deze voor mij toch serieus ingestoken loopbaanadvies-afspraak, “het is duidelijk dat je het liefst iets met dieren wilt doen, maar dat is mislukt”… (vrijwilligerswerk telt niet mee kennelijk) … “daar moet je maar om rouwen en het laten voor wat het is”. Opeens kreeg ze een geweldig idee, dat zag ik aan haar gezicht. “Weet je wat je nog wel kunt doen?” “Nou?” vroeg ik vol spanning. “Meedoen aan Boer zoekt vrouw, hahahaha”. Wat ik toen dacht zal ik hier niet noteren. Eigenlijk dacht ik in eerste instantie ook niet veel, want soms ben ik wat traag van begrip en zoiets verwacht je niet als advies van de ene geëmancipeerde moderne vrouw aan de ander anno 2010. Ik bedoel, leuke manier om de liefde van je leven te vinden, maar als carrière-plan ….. Gelukkig zei mijn gezicht wel meteen genoeg want ze bond direct in. Ja baas, dit was een gewéldig plan…

In opperste verwarring verliet ik toen toch wel teleurgesteld het pand. Maar twee minuten later, toen ik bij de tramhalte op lijn 9 stond te wachten, dacht ik alsnog dat wat ik hier niet zal noteren. Zelfs mijn leidinggevende (puntschoenen en tweed colbertje) knipperde later die dag een paar keer met zijn ogen toen ik verslag bij hem uit bracht.

Ach, het moge duidelijk zijn dat ik me nooit heb aangemeld bij Boer zoekt vrouw en dat ik nooit ben gaan rouwen om mijn “mislukte” wens om met dieren te werken. Integendeel! Ik ben blijven zoeken en een paar maanden na het advies vond ik, omdat ik een oplossing zocht voor de vachtproblemen van de langharige stalkat die ik verzorgde op mijn paardrij-adres, iets over workshops Kattentrimmen. Ik vond er twee en één sprak me aan. Dat was de workshop Kattentrimmen Zonder Narcose bij de Martin Gaus Academie. Die zou kort daarna uitgebouwd worden tot een volledige opleiding, iets waar ik me tijdens mijn deelname aan de workshop begin 2011 natuurlijk meteen voor opgegeven heb.

En de rest is historie. Mijn kattentrimsalon heeft al tijdens mijn trimopleiding een vliegende start gehad en mijn uren in loondienst zijn inmiddels teruggebracht tot een aantal waarbij ik voldoende tijd over houd voor de grote klantenkring van de trimsalon.

En nu heb ik dat leven vol dieren en toer ik, net als James Herriot, dus rond langs mijn klantjes. Ze komen ook bij mij in de salon en dat is ook gezellig. Maar zeker als ik door de landelijkere regio’s van mijn servicegebied van klantje naar klantje rij, tussen de weilanden en onder Hollandse wolkenluchten, kan ik hoewel het ook hard werken is, een tevreden grijns vaak niet onderdrukken.

Nu heb ik eigenlijk nog maar één wens. Stiekem hoop ik namelijk dat het kekke jasje van het loopbaanadviesbureau thuis een monster van een Pers heeft zitten. Die haar in de puntige laarsjes bijt als ze hem wil kammen en die de mouwen van het jasje vershredderd als ze een klitje uit zijn vacht wil plukken. Want natuurlijk heeft ze geen idee hoe ze met haar nieuwste mode-artikel om moet gaan. En dat ze dan gaat zoeken op internet, en dan op www.kattentrimsaloncatpretty.nl terecht komt…. En dan zeg ik: “Tja… Die laarsjes… daar moet je maar om rouwen. Maar… weet je wat je nog wel kunt doen?”….

Nee, uiteraard help ik dan haar kat, maar wel tegen extra hoog tarief vanwege al het aanvullende kattenpersoneel-loopbaanadvies dat ik haar zal moeten geven!

En tot slot citeer ik even mijn baas, wat hij zei -met een pijnlijk gezicht- toen ik hem verslag deed van mijn loopbaanadvies-gesprek:

“… Spot nooit met andermans dromen …”

Nee, want ze zouden zomaar uit kunnen komen!

© Saskia Heijboer – Kattentrimsalon Cat Pretty – 30 december 2017 / terug naar Blog-overzicht

 

error: Content is protected !!